sofa

Íslenska

Tíð	persóna
Sagnbeyging orðsins „sofa“
Nútíð	ég	sef
	þú	sefur
	hann	sefur
	við	sofum
	þið	sofið
	þeir	sofa
Nútíð, miðmynd	ég	{{{ég-nútíð-miðmynd}}}
Nútíð	það	{{{ópersónulegt-það-nútíð}}}
Nútíð, miðmynd	það	{{{ópersónulegt-það-miðmynd}}}
Þátíð	það	{{{Þátíð-ópersónulegt-það}}}
Viðtengingarháttur	það	{{{Viðtengingarháttur-ópersónulegt-það}}}
Nútíð (ópersónulegt)	mig	{{{ópersónulegt-ég-nútíð}}}
	þig	{{{ópersónulegt-þú-nútíð}}}
	hann	{{{ópersónulegt-hann-nútíð}}}
	okkur	{{{ópersónulegt-við-nútíð}}}
	ykkur	{{{ópersónulegt-þið-nútíð}}}
	þá	{{{ópersónulegt-þeir-nútíð}}}
Nútíð, miðmynd (ópersónulegt)	mig	{{{ópersónulegt-ég-miðmynd}}}
Þátíð	ég	svaf
Þátíð (ópersónulegt)	mig	{{{Þátíð-ópersónulegt}}}
Lýsingarháttur þátíðar		sofið
Viðtengingarháttur	ég	sofi
Viðtengingarháttur (ópersónulegt)	mig	{{{Viðtengingarháttur-ópersónulegt}}}
Boðháttur et.		sofðu
Allar aðrar sagnbeygingar: sofa/sagnbeyging

Sagnorð

sofa; sterk beyging

[1] vera í svefni

[1a] sofa af

[1b] sofa hjá

[1c] sofa út

[1d] sofa yfir

Framburður

IPA: [sɔːva]

Orðtök, orðasambönd

sofa eins og steinn (sofa rótt)

sofa fast / sofa laust

fara að sofa

sofa yfir sig

sofa hjá einhverjum

Dæmi

[1] „Ég veit ekki hversu lengi ég svaf, en þegar ég vaknaði, sá ég ekki skipið, þar sem það hafði legið við akkeri.“ (Snerpa.is: Önnur ferð Sindbads farmanns)

[1a] Hann sefur af um nóttina.